Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω. Ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη που νομίζω δίνει ακριβώς το πόσο η αντίσταση του ελληνικού λαού στην ιταλική εισβολή το 1940 χαρακτήρισε την συλλογική μνήμη της νεότερης Ελλάδας. Η νίκη στην Πίνδο ίσως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων 200 χρόνων της ανεξαρτησίας μας.
Αντίπαλοι και σύμμαχοι μας είχαν ξεγραμμένους εξ αρχής. Οι Ιταλοί περίμεναν σε μερικές μέρες να πίνουν τον καφέ τους στην Αθήνα, αλλά έφτασαν μέχρι το Καλπάκι.
Το μήνυμα της ελληνικής νίκης: όποτε ο Δαύιδ θα βρεθεί απέναντι στον Γολιαθ, τον Γολιαθ της αδικίας, του θανάτου και του επεκτατισμού, πάντα θα σηκώνει την σφεντόνα του … και ότι βγει! Ίσως κάποτε να βγει και νικητής!
Το μήνυμα αυτό είναι αιώνιο, απέναντι σε κάθε αδικία και σε κάθε πόλεμο. Και να που βρέθηκαν και άλλοι συνεχιστές. Και να που το νέο Καλπάκι είναι το Χάρκοβο, και το “Αέρα” των Ελλήνων γίνεται “Slava Ukraini”, Δόξα στην Ουκρανία.
Και αυτόν τον λαό κάποιοι περίμεναν ότι θα παραδοθεί, κάποιοι περίμεναν τα άρματα τους να κάνουν προμενάδα.
Να όμως! Βρέθηκε ο νέος Δαυιδ και σήκωσε την σφεντόνα του και ποιος ξέρει…
