Οδός Ευριπίδου. Είναι ο δόμος που συμπυκνώνει μια πλευρά της Αθήνας. Αστραφτερή αλλά και υποβαθμισμένη. Γοητευτική, αποπλανητική και μοιραία αλλά και άγρια, σκοτεινή και «δύσκολη». Η Ευριπίδου είναι όπως λέει και η λαϊκή έκφραση «το στομάχι της Αθήνας». Πρόκειται για έναν από τους πιο ιστορικούς δρόμους της πρωτεύουσας, ο πιο εμπορικός με την αληθινή και κλασική έννοια του όρου. Ένας δρόμος που θυμίζει παζάρι ανατολής, πέρασε από πολλές περιπέτειες αλλά ακόμα στέκεται όρθιος, προσφέροντας μερικά από τα πιο κλασικά στέκια για αγορές σε όλους τους Αθηναίους.
Οδός Ευριπίδου: Οι γεύσεις της Ανατολής
Η γειτνίαση με τη Βαρβάκειο Αγορά ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτόν τον χαρακτήρα της «γευστικής» βόλτας – άλλωστε στον αριθμό 24 της Ευριπίδου βρίσκεται και μια από τις εισόδους για τη Βαρβάκειο. Η αρχή της Ευριπίδου βρίσκεται στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, εκεί όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος ναός. Το τέλος της βρίσκεται στην πλατεία Κουμουνδούρου, και πάλι υπάρχει ένας ναός, αυτός των Αγίων Αναργύρων.
Στην αρχή του 20ού αιώνα σε αυτόν τον μακρόσυρτο δρόμο, οι πρόσφυγες από Μικρά Ασία και Κωνσταντινούπολη έφεραν στην Αθήνα τα εδέσματα και τα μπαχάρια τους από την ανατολή, αλλάζοντας οριστικά την πορεία και την ταυτότητα της ελληνικής κουζίνας. Είχε προηγηθεί τον 19ο αιώνα η «αποίκηση» στην οδό Ευριπίδου από Αθηναίους υψηλών κοινωνικών στρωμάτων αλλά και η δημιουργία σε αυτό τον δρόμο κτιρίων κομψοτεχνημάτων – αρχιτεκτονήματα διατηρητέα, τα περισσότερα από τα οποία ρημάζουν σήμερα, όπως συμβαίνει άλλωστε με τα περισσότερα διατηρητέα της πρωτεύουσας.
Στις μέρες μας, αν χαρακτηρίζει κάτι περισσότερο από όλα η οδός Ευριπίδου αυτό είναι τα αρώματα αλλά και τα χρώματα τα οποία «πλημμυρίζουν» όσφρηση αλλά και όραση, στέλνοντας στον εγκέφαλο έναν καταιγισμό πληροφοριών. Εδώ βρίσκουν μια θέση όλα τα προϊόντα του κόσμου – μπαχαρικά, αλλαντικά, τζίντζερ, κάρι, τσάγια, ροφήματα, σαπούνια, μυρωδικά, γλυκά, σουτζούκια, λουκάνικα και παστουρμάδες, όσπρια σε τσουβάλια, ζάχαρη, ρύζια και ξηροί καρποί, λουλούδια και φυτά, ποτά κ.τ.λ κ.τλ. Με δύο λόγια; Ο παράδεισος των ελληνικών προϊόντων και όλων των πρώτων υλών.
Όταν πάντως η Αθήνα ήταν νεοσύστατη, εδώ χτυπούσε η εμπορική καρδιά της για όλους τους κατοίκους από όλες τις συνοικίες, τόσο για το χονδρεμπόριο όσο και για το λιανεμπόριο τροφίμων – όλοι από εδώ προμηθεύονταν τα «εδώδιμα και αποικιακά» για τα σπίτια και τα δικά τους μαγαζιά.
